در میان تمام این سخنرانی‌ها و نقدها، سوالی در ذهن ایجاد می‌شود. این افراد دقیقا از چه کسی انتقاد می‌کنند؟
این آقایان توجه نمی‌کنند که من روزنامه نگار، تو دانشجو، او کارمند، مسئولان کشور نیستند. مسئولان کشور خود کسانی هستند که در موقعیت نقد قرار گرفتند.
من نمی‌دانم رییس جمهور دقیقا از چه چیز انتقاد می‌کند. او به عنوان مسئول اجرایی کشور که رییس تمام شوراهای فرهنگی و اقتصادی نیز هست. چرا همان حرف‌هایی را می‌زند که مردم در نقد دولت و دستگاه‌های اجرایی و نظارتی می‌زنند.
ما رییس جمهور را انتخاب نمی‌کنیم که او هم نقد کند. ما رییس جمهور را انتخاب می‌کنیم که مشکلات کشور را حل کند. اگر رییس دولت منشاء مشکلات را می‌داند، چرا اقدام نمی‌کند؟ چرا برای حل آنها قدم بر نمی‌دارد؟
مجلس شورای اسلامی به عنوان قوه قانون‌گذاری کشور به راحتی می‌تواند با وضع قانون درست، بسیاری از مشکلات کشور را حل کند. اتفاقا بسیاری از نقدهایی که می‌شود به خاطر قانون‌هایی که نیست. اگر مجلس وظیفه قانون‌گذاری یا نظارت خود را به خوبی انجام دهد بسیاری از مشکلات کشور حل خواهد شد.
کاش بسیاری از نمایندگان پارلمان به جای حرف زدن، قانون تصویب می‌کردند و خوب نظارت می‌کردند.
یکی از مشکلات مهم کشور، حرف زدن زیاد مسئولان است. مسئولانی که می‌دانند کشور مشکل دارد. فساد وجود دارد. نظارت ضعیف است و ... حرف را تعطیل کنند و به حل مشکلات کشور بپردازند.
چه اصراری است که رییس جمهور در همه همایش‌ها حضور پیدا کند و سخنرانی کند. ورزش، کشاورزی، سینمایی، اعتیاد، ازدواج، طلاق. واقعا رییس جمهور می‌خواهد (جدا از اینکه چه کسی باشد). آیا در همه زمینه‌ها تخصص دارد؟ قطعا نه. همین می‌شود که در همایش کشاورزی در مورد رابطه ایران و عربستان سخن گفته می‌شود.
تاریخ جمهوری اسلامی ایران نشان داده است مشکلات با همایش حل نخواهد شد. به نظر نگارنده اگر می‌خواهیم مشکلات کشور حل شود در اولین گام باید همایش‌ها را تعطیل کنیم. همایش‌هایی که جز خرج و اسراف چیزی برای کشور ندارد.
لطفا کمتر حرف بزنیم. کمتر همایش برگزار کنیم.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
خبرنامه وب سایت: